Dit is een ontluisterend verhaal van een gewone huisvrouw die tegen de poorten van justitie beukte en naar haar aanvoelen geen rechtvaardigheid vond. Een bijzonder verhaal van een moeder die onversaagd en met een onverdroten doorzettingsvermogen de strijd naar de waarheid en rechtvaardigheid voerde. De elementen die tijdens haar kruistocht naar de waarheid aan het licht komen, wijzen op zijn minst op slordigheden van justitie en politie. Ze openen een deur van ongeloof en helaas ook van complotdenken en een vermoeden van een doofpotoperatie. Zo werd er in deze zaak van vermeend politiegeweld tegen een minderjarige geen onderzoeksrechter aangesteld, ging een cruciaal verhoor verloren, verdwenen er bewijsstukken en werden fundamentele forensische onderzoeken nooit uitgevoerd. Haast ironisch werden de agenten in kwestie in beroep vrijgesproken op basis van twijfel.
Wanneer na lange procedures en herhaald schrijven van haar advocaten het meest cruciale bewijsstuk teruggevonden wordt, beslist het gerecht om dit forensisch bewijsstuk (verfstalen) niet vrij te geven. Nochtans kan een analyse ervan definitief duidelijkheid brengen in deze onthutsende zaak. Ik hoop dat niemand in België een dergelijk gevoel van onrechtvaardigheid, veertien jaar lang of langer, met zich moet meeslepen als een molensteen. Mag ik de hoop uitspreken dat niemand in deze 21ste eeuw een justitie hoeft te ontmoeten die iemand het recht ontneemt een bewijsstuk, dat werd genegeerd, zelf te laten analyseren?
