"De dode man op het strand was ongetwijfeld een slachtoffer van de Sirenen, die met hun verleidelijke lokroep zijn boot op de klippen gedreven hadden. De enorme sporen in het zand die van de zee het strand op liepen waren duidelijke aanwijzingen.
Nauwelijks tweehonderd meter van deze onheilsplek had Socrates zich in zijn atelier teruggetrokken en de deur vergrendeld in de hoop daarmee deze bloeddorstige half- godinnen lang genoeg buiten te kunnen houden. Met beitel en hamer was hij al jaren bezig de overtollige steen uit drie enorme basaltblokken weg te hakken om de vrouwen te bevrijden die daarin eeuwenlang gevangen zaten. De beeldhouwer was zich bewust daarmee ook de vrouw in zichzelf, en uiteindelijk in ieder mens, te verlossen. Dat was het doel. De tijd begon te dringen. Duistere krachten spanden samen om hem af te houden van zijn nobele taak. De mensheid moest wakker geschud worden en inzien dat deze drie mythische godinnen symbool stonden voor onze spirituele krachten.
Alleen zij waren in staat de onbalans te herstellen welke de wereld in crisis stortte..."
